Sezercik gibi eski Türk filmlerine oldukça benzeyen bir hikaye Şeker Portakalı. Bu benzerlik ise bence şu noktadan oldukça önemli; Birisi Brezilya’da diğeri Türkiye’de olmasına rağmen fakirlik ve acı duygusunun ne kadar evrensel olduğunu gözler önüne sürüyor. İkisinin de kurgu olduğunu ise bir kenara bırakmak gerek. Vasconcelos’un Şeker Portakalı’nı 12 günde yazarken kendi hayatını referans aldığını ve büyük bir kısmını değiştirmeden bu kitaba aktardığı söyleniyor.
Türkiye’de fakir ve cahil bir ailede doğan çocukların ne şekilde yaşadıklarını, ne sıkıntılarla boğuştuklarını ise az çok gözlemleyebiliyoruz. Fakir ve özellikle cahil dedim çünkü 6 yaşındaki bir çocuğun ailesinden kaynaklı yaşadığı sıkıntıların büyük bir kısmı cahillikten kaynaklanıyor. Şeker Portakalı’nda bile bunu bariz bir şekilde görebiliyoruz. Anne ve babasının Zeze’ye olan yaklaşımı ve bu yaklaşım neticesinde Zeze’nin hayat görüşü ve davranışlarında meydana gelen ani ve olumsuz değişimler net bir şekilde görülebiliyor. Para ise yaşadığı sıkıntılarda ikinci planda kalıyor Zeze’nin. Zaten yaşam dolu bir çocuk Zeze. Bir şekilde eğlenmesini ve her ne olursa olsun bir şekilde hayata tutunmasını biliyor fakat dert ettiği dile getirdiği şey her zaman için ailesindeki huzursuz ortam oluyor. Buna neden olan ise ailesinin sefaletinden ziyade cahilliğin vermiş olduğu hayata bakışlarındaki terslikler.
Zeze bir aileye ve daha çok bir babaya ihtiyaç duyduğu an karşısına oldukça zengin ve Zeze’nin ihtiyacı olan şefkat ve ilgiyi gösteren bir adam çıkıyor, Manuel Valaderes. Bu noktada bile Zeze’nin maddi zenginlikten ziyade Valaderes’in şefkatini ve sevgisini istediğini görebiliyoruz. Tam istediği baba figürüne kavuşmuşken ise onu bir tren kazasında kaybediyor ve yeni tutunduğu hayatı başına yıkılıyor.
Şeker Portakalı aslında üç kitaplık bir serinin ilk kitabı. Seri Güneşi Uyandıralım ve Delifişek adlı iki kitapla tamamlanmakta. Zeze’nin yaşamının kalan kısımları ise bu kitaplarda nefes alıyor.
